Bóbr

Bóbr towarzyszy ludom ziem polskich od czasów prehistorycznych. W Polsce średniowiecznej były one rozpowszechnione na całym terytorium. Na bobry polowano dla skór i mięsa.

Bobry były własnością królewską, władcy mogli nadać przywilej polowania na bobry (w Zaliwiu w 1419 r.). Istniał nawet urząd bobrowniczego, którzy dbali o bobry i pilnowali królewskiego monopolu w ich ekspoatacji. Dozorcy żeremi na dobrach królewskich nazywani byli bobrownikami, Istnieje dokument z XIII wieku, który  pokazuje jak zaawansowana była w tamtych czasach hodowla bobrów na Mazowszu, bobrownicy przy rozmnażaniu bobrów pilnowali nawet jakości umaszczenia.

Statuty litewskie z 1529 roku określały zasady ochrony bobrów i żeremi, określały kary za ich nieprzestrzeganie. Jedną z zasad ochrony był zakaz uprawy ziemi w odległości mniejszej niż rzut kija od żeremia.

Bobrze skóry były walutą w handlu wymiennym, a także wymierzano w nich kary i podatki.